Rozstrzygnięcie Otwartego Konkursu Poetyckiego pod hasłem.: „Nasze powroty…”

Z przyjemnością  informujemy, że Otwarty Konkurs Poetycki pod hasłem.: „Nasze powroty…”, został rozstrzygnięty. Serdecznie dziękujemy wszystkim uczestnikom za udział w konkursie i gratulujemy inwencji twórczej. Każda konkursowa  strofa w niezwykły sposób wyraża emocje wywołane towarzyszącą nam od roku pandemią.

Jury w składzie Dominik Sołowiej- publicysta, dziennikarz i Małgorzata Rokicka Szymańska- kierownik Biblioteki Powiatu Białostockiego dokonało oceny utworów. Nagrodzone zostały równorzędnie dwa wiersze.

W uzasadnieniu wyboru napisano: „…Zwycięskie utwory wyróżniają się oryginalnością, wrażliwością, wyjątkowym sposobem opisywania zjawisk, które nas dziś bezpośrednio dotyczą. Zanik międzyludzkich relacji, spowodowanych pandemią koronawirusa, zmiana codziennych obyczajów, zagubienie i strach przed przyszłością- oto treść nagrodzonej poezji zabierającej nas w przestrzeń znaną, pełną bliskich nam myśli i emocji…”

Serdecznie gratulujemy laureatom i zapraszamy do zapoznania się z nagrodzonymi utworami.

Bartosz Dłubała

***

nabraliśmy dystansu do siebie

egzekwując restrykcje udanego związku

żadnych większych skupisk pamiątek

żeby nie żałować że się było

na wczasach nad morzem

mamy regulamin

punkt pierwszy określa kto pierze brudy ubrań

punkt drugi w jakiej temperaturze ciała

dochodzi do wrzenia uczuć

nowe rozporządzenia

zamknęliśmy na czas nieokreślony

w szufladzie pod kluczem

rachunki za kontakty bezdotykowe

wychodzę awaryjnie z założenia

w masce tej w pstrokate wzory

że wprowadzone obostrzenia w mowie

nie dotyczą słowa kocham

–

Urszula Krajewska-Szeligowska

POWRÓT  PANDEMII (sonet-akrostych)

Przyszła w marcu, choć nie chciał nikt jej tutaj gościć.

Osaczyła nas, twarze zakryła maskami,

Wywracając nam życie do góry nogami,

Ryglując drzwi, oduczyć chciała  nas bliskości.

Ów czas, gdy nawiedziła świat niespodziewanie,

Tyranizując, w  domach jak w więzieniach  kryjąc,

Pamiętamy. Z nią miasta stały się  pustynią,

Ale zdawało się, że długo nie zostanie.

Nadzieje nasze płonne! Wraz z jesienną słotą

Drugą falą zalała  jak sztormowym morzem,

Ekspansywna jak wroga armia. Ale po co?

Mogła iść precz! Znów marzec, ona ma się dobrze

I trzecią falą wraca,  za nic ma szczepienia,

I jak gość nietaktowny dręczy nas pandemia.